Fatsoenlijk netwerken

Afgelopen week was ik op een seminar dat werd afgesloten met een netwerkborrel. Daar heb ik me weer eens grandioos verbaasd over het fenomeen netwerken. Op een gegeven moment raakte ik in gesprek met een man die me zo maar aansprak en van wal stak. Hij stelde zich netjes voor en begon direct te vertellen wat zijn bedrijf allemaal deed en wat zij voor mij konden betekenen. Gaande het gesprek, of beter de monoloog, kwam ik er achter dat hij hetzelfde aanbood als ikzelf. We waren dus collega’s. Leuk, dacht ik nog want dat kunnen we ervaringen uitwisselen.

Toen hij eindelijk uitgeraasd was kwam hij dan toch op het lumineuze idee om mij even te vragen wie ik was. Na keurig geantwoord te hebben wie ik was, antwoordde hij kwaad:”Oh, ben jij dat, maar dan heb ik helemaal niets aan je. Waarom zeg je dat dan niet meteen!”. Vervolgens maakte hij zich, zichtbaar nog kwader, uit de voeten.

Nu sta ik in het algemeen niet echt snel met mijn mond vol tanden. Maar toen heb ik toch echt enkele minuten doelloos voor me uit staan staren, denkende wat me nu toch was overkomen. Ik begon zelfs even te twijfelen of ik iets verkeerd had gedaan of gezegd. Maar al snel kon ik niets anders dan de conclusie trekken dat dit niets met netwerken te maken heeft maar met het ontbreken van algemeen geldend fatsoen.