Betaald worden voor aanwezigheid op netwerkbijeenkomsten?

Tijdens een gesprek met Laurens Zaalberg (ook blogalist alhier) onlangs in Hotel New York, in het inspirerende gezelschap van Martijn Aslander, hoorde ik mezelf zeggen: "Ik hou eerlijk gezegd niet van netwerkbijeenkomsten waar ik voor moet betalen. Ze zouden míj eigenlijk moeten betalen voor al het sociaal kapitaal dat ik meeneem en ter beschikking wil stellen!".

Gewaagd? De vraag is ook of de bottom line voor mij écht is dat ik daar geld voor zou willen hebben. Ik ben maar matigjes motiveerbaar door geld. Bovendien: ik ben op mijn beurt ook niet de eigenares van dat sociaal kapitaal. Het raakt blijkbaar iets bij me. Er botst iets met mijn integriteitsgevoel. Ook als ik nu dit stuk van Martijn lees over "betalen voor bijeenkomsten" merk ik dat die gedachte dus bij meer mensen leeft en dat het niet zo voor de hand ligt om je euro's voor iets neer te tellen als we vanzelfsprekend vinden.

Natúúrlijk kost een locatie en facilitatie geld en vertegenwoordigt dat een bepaalde waarde. Natúúrlijk word ik net zo goed in de gelegenheid gesteld "plakplaatjes te ruilen" met andere aanwezigen, matches te maken, andermans sociaal kapitaal te ontvangen als ze dit met mij willen delen, natúúrlijk word ik er ook beter van als er veel gevers en superconnectors aanwezig zijn. Een verbinder is niks zonder een gezonde circulatie van (nieuwe) mensen, dus het mes snijdt aan twee kanten.

Misschien is mijn gevoel een kanariepietje in een mijn, een signaal van onbalans in netwerkland? In een maatschappij die steeds androgyner wordt is geldelijke waarde een andere rol gaan spelen; als de focus van 'de deal' naar 'de relatie' gaat dan is het dus logisch dat de waarde ook aan relaties wordt toegekend en niet aan dealpotentieel. Ik ben "toevallig" een verbinder maar merk ook dat je met je goeie intenties op je hoede moet zijn dat mensen niet in je zorgvuldig gesponnen webje komen feestvieren.

Uiteindelijk wil ik graag van waarde zijn voor anderen. Per saldo valt het allemaal wel mee met die profiteurs- dat gaat niet vanzelf maar het is een beheersbaar verschijnsel. Maar ik wil niet die waarde zomaar delen omdát men dat verwacht en normaal vindt, of moeten betalen als ik bereid ben die waarde te delen, bijvoorbeeld op een netwerkbijeenkomst. Het is niet vanzelfsprekend dat ik die waarde 'weggeef', ook al lijkt dat misschien haaks te staan op het meer altruïstische element van netwerken dat ik zo promoot en waar ik uiteraard achter sta. Toch raak je met een thema van altruïsme ook aan vragen als: waar ligt de grens tussen geven en weggeven ten koste van jezelf? Waar zet je een "kraan" op je waarde en waar niet? Moet een altruïstisch ingestelde netwerker dan ook altijd op komen draven om z'n waarde te delen of niet? Met een vrouwelijker wordende maatschappij loop je misschien ook tegen 'typisch vrouwelijke' vraagstukken aan, of je daar nou als man of als vrouw actief in bent. Wat is mijn relatievaardigheid waard? Wat is mijn inspirerende, creatieve energie waar anderen beter door gaan presteren, waard? Wat is het feit dat ik de boel bij elkaar weet te brengen en houden waard?

Maar eerlijk is eerlijk: ik ben hardop aan het stoeien met de materie. Voldongen feiten en geleerde lessen opschrijven is een stuk gemakkelijker dan dit. Waarschijnlijk is het normaal dat in een systeem waar waarde in circuleert zulke mechanismes in werking treden. Mensen die bereid zijn te betalen voor zo'n meeting verwachten daar dus waarde uit te krijgen; van wie? Van wat? De idee lijkt te zijn: "Het is een netwerkmeeting dús het is geld waard." Ik neem aan dat mensen er financieel beter van verwachten te worden, waarbij dit (zo hoor ik regelmatig) vaak een loze belofte is, die toch nog veel mensen aantrekt.

Wat gedachtenexperimenten later realiseer ik me wel dat een scenario waarin verbinders betaald zouden worden voor hun aanwezigheid weer hele andere, misschien wel problematische dynamieken tot stand brengen. Van oudsher heeft de 'bemiddelaar' een gespleten rol: De waarde is het verbinden van waarde. Een goede verbinder voegt waarde toe aan een match doordat in die nieuw te vormen relatie meerwaarde ontstaat: synergie.

Wat ik me wel realiseer is dat je niet zomaar goed kunt verbinden; daarvoor zul je moeten weten wie je kent en wat die mensen bezighoudt, waar ze gepassioneerd over zijn, waar ze mee geholpen zijn. En daar zit 'm denk ik de crux van dit verhaal.

Ik heb mijn tijd geïnvesteerd in het laten ontstaan van dat netwerk en investeer nog altijd in het laten groeien. Niet kwantitatief maar kwalitatief, hoewel dat inmiddels ook een bepaald kwantitatief niveau bereikt heeft. Ik doe dat met en vanuit liefde en niemand dwingt me daartoe, maar het is wel mijn tijd en energie geweest. Het is niet alleen 'raak' bij nieuwe ontmoetingen. Je hebt lang niet altijd een klik. Je rijdt regelmatig voor de kat z'n viool naar Boerenkoolstronkstradeel. Dat hoort erbij maar ik realiseer me wel de waarde van die tijd en energie. Tijd is kostbaarder dan geld. Geld kan je opnieuw genereren. Tijd niet. Mijn sociaal kapitaal (netwerk) zie ik als het hoogconcentraat van mijn geïnvesteerde tijd en daar ben ik zuinig op. Idem voor het vertrouwen van mensen. Als je ze te pas en te onpas doorverbindt devalueer je als verbinder. Misschien zit ik verkeerd met mijn uitspraak, misschien is het een intuïtief begrip van een uit de pas lopende waarderuil, misschien is het iets anders.

Ik hoor graag jullie visie op deze materie! Maak ik denkfouten? Heb ik iets juist geanalyseerd?
Klik hiervoor op onderstaande "comments"-link.