Broodje eten

Afgelopen week zit ik met een oud-collega ergens tussen de middag een broodje te eten. Had hem al een tijd niet gesproken en had hem opgebeld en voorgesteld weer eens te lunchen. Gewoon even lekker bijpraten en oude herinneringen ophalen.

Ergens in het gesprek zijn we elkaar ‘kwijtgeraakt’. Dat wil zeggen dat ik zijn verhaal niet meer helemaal kon volgen. Hij vertelde me, dat hij de laatste tijd zo druk was met netwerken. Hij ‘netwerkte zich te pletter’ zo zei hij me. Hij stroopte de ene na de andere borrel af en begaf zich ineens op vele seminars en beursen. Gouden zet naar zijn eigen zeggen. Hij ontmoette steeds meer nieuwe mensen die hij nu tot zijn netwerk kon rekenen.

Terwijl ons gesprek voortkabbelde vroeg ik hem of hij nog contact had met andere van onze oud-collega’s. Een negatief antwoord volgde want daar had hij het toch veel te druk voor met al dat netwerken. Ik heb me daar toen erg over verbaasd.

Vervolgens vroeg ik hem wat netwerken dan precies is. Veel nieuwe mensen ontmoeten, was het antwoord. Waarop ik zei: “die je dan over een paar jaar ook niet meer spreekt, omdat je dan te druk bent met nog meer nieuwe mensen ontmoeten”. Wat is dan de waarde van al die mensen in je netwerk? Gevolg van die vraag was dat hij me een beetje wazig zat aan te kijken. Ik snapte er niets van zei hij, hij was juist goed bezig. En daar zijn we elkaar kwijtgeraakt.

Maar gelukkig hebben we elkaar weer gevonden. “Spreek jij je oud-collega’s dan nog wel?” Ja, zei ik, ik bel ze nog wel eens op, om ergens een broodje te gaan eten en even bij te praten.......