Netwerk beu

Afgelopen week sprak ik een dame (op een netwerkborrel) die me vertelde dat ze het netwerken zo beu was. Ze is ongeveer een half jaar geleden voor zichzelf begonnen en heeft sindsdien veel ge-netwerkt om zo contacten voor haar nieuwe bedrijf op te bouwen.

Ze vertelde me dat ze steeds wordt ‘lastiggevallen’ door trainers, coaches, verkopers en wat al niet meer die haar steeds iets willen verkopen. Zo is ze onder andere op de KvK netwerkborrel geweest. Leuk hoor, allemaal net gestarte zelfstandigen die samen netwerken en elkaar vervolgens allemaal gaan bellen om iets te verkopen.

De dame in kwestie vertelde dat ze wordt gebeld door mensen met wie ze een kaartje heeft uitgewisseld na elkaar enkele minuten te hebben gesproken. Mensen dus die ze niet of nauwelijks kent. Maar wel mensen die haar een week later bellen met de vraag of ze een coachingtraject wil kopen.

Ze vertelde me dat ze eigenlijk geen zin meer had in al die borrels en bijeenkomsten. Niet dat het niet waardevol is, maar omdat ze het zat is om steeds lastig te worden gevallen met acquisitie telefoontjes.

Ik heb nog lang nagedacht over dit gesprek. Ik kom meestal met heel weinig kaartjes thuis. En ik word ook nauwelijks ‘lastiggevallen’. Maar met enkele ‘kaartjes’ heb ik wel langdurige relaties opgebouwd.

Wat ik wil zeggen is het volgende. Waarschijnlijk netwerkt zij zelf op een manier die veel kaartjes oplevert. Misschien heeft het te maken met de wijze waarop ze zelf met mensen in gesprek gaat. Blijkbaar weet ze zelf ook veel kaartjes te verzamelen.

Dit fenomeen hoor ik de laatste tijd steeds vaker. Dat men niet meer zo graag naar borrels gaat ‘uit angst’ om daarna steeds te worden ‘lastig gevallen’. Dat men het netwerken steeds meer beu begint te worden door alle negatieve neveneffecten.

Mijn punt is eigenlijk dat het naar mijn mening ook veel te maken heeft met de manier waarop je zelf ‘netwerkt’.