Hoewel ik in eerste instantie enthousiast was over dit concept van
David Seah zag ik bij nadere bestudering een (in mijn ogen) grote denkfout:
Grote waarde toekennen aan declarabele uren, kleine waarde toekennen aan het onderhouden van oude relaties en het ontwikkelen van nieuwe relaties. Hoewel ik op de schaal van een paar uur wel snap dat dit een handige checklist is, is het op de lange termijn funest om zo te denken. Niet alleen omdat je declarabele uren op een gegeven ogenblik 'op' zijn en je weer op jacht zult moeten naar nieuwe business (oeps, wat is ook alweer de bron van nieuwe business? Oh ja, relaties!) maar omdat mensen die te weinig andere mensen zien kriegel en depressief worden. Bovendien is sociale interactie een belangrijk 'tegengif' voor nieuwerwetse aandachtgerelateerde stoornissen zoals Attention-Deficit Trait (
ADT - en krab je eens achter je oor als je dit herkent: "
People with ADT have difficulty staying organized, setting priorities, and managing time, and they feel a constant low level of panic and guilt.") Dit is gewoon 'vrij verkrijgbaar' door gewoon door te gaan met de lifestyle die velen van ons hebben:
mailen en bellen tegelijk, volle agenda's, constante bereikbaarheid, enzovoorts).
Omdat deze checklist vooral bedoeld is voor de zichzelf managende mens (die niet minder dan door anderen gemanagede kantoormensen onder ADT gebukt gaan) lijkt het me een flinke valkuil. Niemand die eens een grapje met je maakt (hoewel MSN in mijn persoonlijke situatie bij sommige contactpersonen garant staat voor een goeie sessie hardop schuddebuiken), niemand die je komt "storen", geen kletspraat bij de koffie-automaat, geen hand op je schouder, niemand die je een kauwgummetje toespeelt...simpele dingen, maar belangrijk voor je welzijn.
Ik brak zelf al eens een lans voor de Professioneel Vereenvoudiger en voorzie dat steeds meer informatie, producten, websites en weblogs zich gaan richten op het (helpen) normaliseren van de informatie die ons dankzij onze grotere genetwerktheid en interconnectiviteit bereikt.
Je hebt niks aan al die mogelijkheden als je er helemaal gek van wordt.
Mensen zijn belangrijk. Relaties zijn belangrijk. Zet ze op één! Neem de tijd voor ze. Eén van mijn recente netwerk-afspraken (met
Petra) was
een wandeling. We hadden het over strategie en ondernemerschap, maar dan wèl gezeten op een bankje met een thermosfles koffie (meegebracht door haar) en een zak verse croissants (meegebracht door mij ... ook netwerkgeluk!).
Heerlijk, niet in de laatste plaats omdat ik na jarenlang afspreken in horeca-gelegenheden een beetje tureluurs word van alles overstemmende cappucinomachines en rumoerige, vaak flink rokende medegasten. Misschien is het ook tijd voor een nieuw soort 'netwerk-hubs' waar je elkaar in alle rust kan ontmoeten? Ook gezien het feit dat er steeds meer kantoorloze vrije lanciers zijn en niet iedereen in z'n thuiskantoor wil ontvangen lijkt me dit helemaal geen gek idee. Grenzen tussen werk en vrije tijd vervagen, de deur achter je dicht trekken wordt steeds gecompliceerder (of misschien wel onmogelijk?) , de veranderende configuratie van het werkend bestaan vraagt om New Forms,
kantoornomaden zoeken plekken om tijdelijk neer te strijken, door gedachtengoed verbonden
netwerken zijn reizende circussen van kennis en creativiteit. (Het stond trouwens een paar jaar geleden ook in mijn e-mail signature:
"Earth is my office.")
Als CEO van Mezelf keer ik het dus om. Mijn ervaring is dat als je veel tijd investeert in je relaties en je uiteraard meerwaarde levert en vakinhoudelijk goed bent,die opdrachten (
billable work) vanzelf komen -- en je wel
gek zou zijn als je opdrachten voor mensen die je mag of waar je van houdt zou verprutsen. Je stelt dan vanzelf je
prioriteiten goed.
